در ادامه‌ی نکاتی درباره‌ی جایزه‌ی شعر شاملو

در یادداشتی که پیش‌تر درباره‌ی جایزه‌ی شعر احمد شاملو نوشتم، به اشتباه از حافظ موسوی به عنوان مسئول برگزاری این جایزه نام بردم که دوستان به من اطلاع دادند که در این دوره ایشان کنار کشیده‌اند و کار را به دیگری سپرده‌اند. به خاطر اشتباهی که به وجود آمد از آقای حافظ موسوی عذرخواهی می‌کنم. اما ذکر یک نکته ضروری‌ست: از نظر من، چه با حافظ موسوی چه بدون او، یک چیز سر جای خود باقی می‌ماند و آن تفکر حاکم بر جایزه‌ی شعر احمد شاملو است که سعی در یکسان‌سازی و حذف تفاوت دارد. اگر به سال پیش هم رجوع کنید باز این موضوع را به وضوح مشاهده می‌کنید. در این میان، عده‌ای با فروکاهیدن مباحث منتقدان این جایزه به مسائل شخصی، حالت تدافعی به خود گرفته و قصد دارند مسائل مطرح‌شده را بی‌ارزش جلوه دهند. اما باید به این افراد بگویم سخت در اشتباه هستید. اگر به تاریخ و فرهنگ این مملکت رجوع کنید حتمن متوجه خواهید شد که تاریخ ایران به نوعی تاریخ حذف تفاوت‌ها هم هست. همواره همین بوده است. از این زاویه اگر نگاه کنید می‌بینید که به هیچ وجه بحث شخصی نیست. از این گذشته، مسئله‌ی من اصلن افراد برگزیده نیستند، گمان می‌کردم به راحتی این را فهمیده باشید اما انگار راهی جز پناه بردن به ذهنیت‌های خاص پیشین ندارید. چه کسی از تقلیل دادن مباحث جمعی به امور شخصی سود می‌برد؟ جواب احتمالن روشن است: کسانی که منافعی در این میان داشته باشند و آن را در خطر ببینند. عده‌ای گمان می‌کنند این جایزه‌ها آن‌ها را شاعر می‌کند یا احتمالن منتقد. به همین دلیل اگر کسی ایرادی به تفکر حاکم بر این جایزه بگیرد به طور عجیبی آن را توهین به خود تلقی کرده و تدافعی برخورد می‌کنند. در صورتی که روی صحبت من در آن یادداشت با شخص خاصی نبود. من از تفکر حاکم حرف زدم و می‌زنم. فهمیدن این قضیه خیلی سخت نیست. تنها کار شما این است که به آن تفکر غالب عینیت ببخشید، همین. خوشبختانه در این سال‌ها هم نقش خود را به خوبی ایفا کرده‌اید. نترسید. کسی جا[ی] شما را نخواهد گرفت.